اهریمن (از اوستایی انگره‌مَینیو) بدنهاد است.اهریمن پلیدی است و برای از بین بردن نیکی تلاش می‌کند ولی چون دون و پست مایه‌است و اهورامزدا آگاه بر هر چیز است پس سرانجام در پایان کار اهریمن نابود شده و اورمزد بر او چیره می‌شود و کار جهان یکسره به نیکی خواهد گرایید
شناخت خداوند ، پرورش و پویایی ویژگی های نیک اخلاقی و نزدیک شدن به اهورامزدا، مهمترین هدف سفارش شده اَشوزرتشت در زندگی انسان است
اصفهان شهر بزرگی است.. اما با این وجود، این شهرِ بزرگ از لحاظِ جمعیتِ ساکن زرتشتی در آن، پس از زاهدان و اهواز کم جمعیت ترین شهر بزرگ از لحاظِ تجمعِ زرتشتی است.
۱- آنچه را گذشته است فراموش کن و به آنچه نرسیده است رنج و اندوه نبر۲- پیش ازپاسخ دادن اندیشه کن
ایریس تَنام. اوروانُو. یَزَمئیده. یا اَشَه اُونام. فرَوَشَه یُو"
بر روان و فروهر آزاد شده نیکوکاران وپارسایان درود باد
چمار (معنی) واژگانی این سرود چنین است: ایریسته (آزادشده)، اوروان (روان)، یزه مئیده (درود وستایش)، یا (همچنین)، اشه اونام (پیروان راستی، نیکان) فروشه یو (فروهر)
پس از این سرود سه بار اشم وهو خوانده می شود.
جشن های ماهانه
ایرانیان در درازای سال چندین گونه جشن داشته اند / دارند، که یکی از این گونه ها جشن های ماهیانه هستند و برابر هستند با روزهایی که نام روز و نام ماه یکی می شوند. در گاه شمار زرتشتی / ایرانی هر ماه ۳۰ روز دارد و هر روز هم نامی. در میان این نام های ۳۰ گانۀ روزها، نامهای ۱۲ ماه سال نیز وجود دارند. بنابراین در هر ماه، دستکم یک روز است که نام روز و نام ماه یکسان است. آن روز را جشن می گیرند و با افزودن پسوند «گان» به پایان آن نام ، جشن آن ماه را نامگزاری می کنند، مانند
یکی از آن جشنهایی است که جنبه ی فرهنگی دارد و همانگونه که جشن نوروز، جشن آغاز سال و جشن مهرگان، جشن نیمه سال بوده است. جشن سده نیز جشن پایان سال به شمار می آمده است.
این جشن یکی از جشن هایی است که به نام جشن های آتش نامور بوده اند، یعنی جشن های سده، سوری(چهارشنبه سوری)، آذرگان، شهریورگان و اردیبهشت‌گان یا گلستان‌جشن که دو جشن نخست یعنی سده و سوری بیشتر جنبه ی ملی دارند و جشن‌های دیگر بیشتر جنبه ی دینی داشته و امروز دیگر مرسوم نبوده و به فراموشی رفته اند.
دراین مورد چند دیدگاه وجود دارد که همگی با هم در پیوندند. نخست آنکه واژه ی سده، از شماره‌ی سد (۱۰۰) می آید که در این مورد روایت زیاد است،
به هر روی آنچه برای ما ارزش دارد، خود جشن سده است که نیاکان ما در اینروز، پس از نیمروز آماده شده و گرد هم آمده و به ستایش و نیایش به درگاه اهورامزدا و سخنرانی و ارشاد مردم، می پرداختند.
در بینش ایرانیان باستان چهار آخشیج (= عنصر) گرامی بودند وپدیدآورنده زندگی که بایستی پاک نگهداری شوند.
شاهنامه فردوسی » آغاز کتاب
شاهنامه
ورزش در ایران باستان
خردمندترین مردم با شهریاری بر منِ خویش، بر جهان فرمانروایی می‌کند
نوروز، جشنی جهانی با ریشهی ایرانی
در مورد جشن چهارشنبه سوری ؟ !