.....{زایش ورویش درباور زرتشتی}..

در روزگاران گذشته هنگامی که بانوی خانواده کودکی را به زندگی پیشکش می کرد. پدر خانواده نیز در زمستان همان سال، به نشان یادگاری فرزندشان، نهالی از درخت همیشه سبز مانند سرو،مورد وکاج را در جایی مناسب ونزدیکی خانه درخاک می کاشت وبرای رشد وسرسبزی آن درخت همانند فرزندش کوشش می کرد تا درخت یادبود هر فرزندی، زاستار (:طبیعت) را زیباتر گرداند. او درهمان سال از انگور شربتی فراهم می کرد تا چندی از آن سپری شود. سپس بخشی از آن را به هنگام جشن پیوند زناشویی فرزندش از مهمانان اروسی پذیرایی کند.

شایسته است تا این تراداد (:سنت) زیبا که سبب سرسبزی وخرمی زمین وجایگاه زندگی بوده، شادمانی بیشتر همگان را درپی داشته است. باردیگر به شادی روان وفروهر نیاکان خوش اندیش خویش بازسازی کنیم وهرفرزندی که درخانواده چشم به این جهان می گشاید، نهال درختی را به یادمان او در زمین بکاریم تا یادمان سرسبز او نیز پیوسته در هستی زنده و برافراشته بماند .

برگرفته از نسک یادگار دیرین

نگارش کورش نیکنام