بطور کلی میتوان گفت در هر زبانی هرچه تعداد علائم نوشتاری برای نشان دادن صامتها و مصوتها بیشتر باشد، شیوۀ نوشتاری کاملتر و گویاتر است. برای نمونه امروز در زبان فارسی علائم خاصی برای نشان دادن برخی صداها که از دوران باستان میشناسیم، وجود ندارد و از این روست که تلفظ آن واژه با علائم نگارشی که امروز داریم ممکن است ما را دقیقاً به تلفظ درست آن واژه نرساند. برای نمونه مصوت مرکبی که آن را« aē »آوانویسی میکنیم و در زبان اوستایی کاربرد زیادی دارد در فارسی بصورت «اَ اِ » نشان میدهیم که دو مصوت جدا از هم است که هریک جداگانه ولی در کنار هم آمدهاست؛ درحالیکه در زبان اوستایی این یک مصوت مرکب است که منظور مصوتی است که در آن دهان با شکل ادای« a اَ» باز شده و در ادامۀ ادای این مصوت شکل تلفظ اِ را بصورت دنبالهدار و کشیده به خود میگیرد که متأسفانه راهی برای بیان آن در این خط وجود ندارد.
از طرفی از بین رفتن حساسیت زبانی یعنی دقت در بیان تلفظ هر حرف یا آوا ما را به آنجا رسانده که امروز سه حرف« ث، ص،س» به یک شکل ادا میشود در حالیکه در هیچ زبان و خطی بدون آگاهی از وجود اختلاف در ادای حروف، شیوۀ نگارشی متفاوت برای آنها بکار نمیرود و این دقت در مورد خط نوشتاری یک زبان دینی مانند اوستا چندین مرتبه بیشتر خواهد بود. در واقع از لحاظ تاریخی زبان اوستایی قرنها تنها در حافظهها بدلیل اهمیت زیادی که برای باورمندان آن داشت تمام صداهای حروف را حفظ کرده بود ولی با رواج دین مانی که بزرگترین برتری دین خود را در نگارش و نوشتن متون خود می دانست و رقابت شدید زرتشتیگری با مانویت و مسیحیت و نیز مزدکیان، بزرگان دین زرتشت را برآن داشت تا در تلاش برای نوشتن متون مذهبی خود براساس سابقۀ ذهنی حافظان آن برآیند و گرچه آنها نه تنها هیچ گونه ایزدی برای نوشتار همانند گفتار مقدس مانتره نداشتند بلکه حتی چنانچه فردوسی در شاهنامه آورده است، آن را به دیوها نیز نسبت میدادند زیرا باعث حبس شدن حروف در میان علائم است و گویا تقدس آنها را کمرنگتر میسازد ولی ناچار به نگارش و ساختن خطی برای نشان دادن تمام صداهای حروف شدند و از این روی خطی که ما به نام «دیندبیره» میشناسیم با وسواس زیادی و بیشتر از روی خط پهلوی که در آن دوران رایج بود برای اینکه تلفظ دقیق متون دینی که تا آن زمان در سنت شفاهی حفظ شدهبود رعایت شود، ساخته شد که چنانچه گفته شد ما در زبان فارسی راهی برای نشان دقیق آنها در خط فارسی امروز نداریم در نتیجه دراین مجموعه آموزشی ما در کنار نوشتار فارسی از علائم لاتین برای آوانویسی استفاده میکنیم و بعدها تنها با این آوانویسی کار خواهیم کرد. ما مروری کوتاه بر شیوۀ بیان مصوتها خواهیم داشت و سپس ریشه شناسی صامتها و تفاوت ریشه شناختی ادای آنها را بیان خواهیم نمود سپس به دستور زبان خواهیم پرداخت زیرا بکار بردن علائم نوشتاری زبان اوستایی برای زبان فارسی که امروز صجبت میکنیم کمک زیادی به زنده نگاه داشتن آن نخواهد نمود. به واقع دراین سری آموزشی تا حدودی با ضمایر، اسمها، شیوۀ بیان فعلها در زمانهای محتلف نیز آشنا خواهیم شد و هر دفعه تعدادی فعل و واژه را درست همانگونه که در آن دوران بکار میرفته معرفی خواهیم نمود برای نمونه برای نشان دادن «من» بجای « م َ ن » در حرف نویسی اوستایی آن را mvzaکه بصورت «اَزِم» خوانده میشود بکار خواهیم برد تا علاوه بر زنده نگاه داشتن خط بتوانیم این زبان را نیز اگرچه با قدمهای کوتاه ولی تا حدودی بشناسیم تا واژگان برای ما تنها چیدمانی از حروف در کنار یکدیگر نباشند بلکه هر واژه روح و مینوی (اندیشۀ عمل مند) گویندگان و سرایندگان آنها را نیز به ما نشان دهد و راهی باشد برای اینکه بتوانیم بعدها جملاتی ساده را با این زبان بیان کنیم، بجای اینکه زبان امروزه خود را که بی هیچ تبعیض و تفاوتی میان حروف، بدون پویایی و سازندگی به خطی که در گذشته با این هدف که گویای دقیق و کامل مهمترین متن دینی باشد، بنویسیم. در این زمینه بخوانید: آموزش دستور زبان اوستایی- درس نخست آموزش دستور زبان اوستایی- درس دوم آموزش دستور زبان اوستایی- درس سوم آموزش دستور زبان اوستایی، درس چهارم آموزش دستور زبان اوستایی، درس پنجم آموزش دستور زبان اوستایی، درس ششم آموزش دستور زبان اوستایی- درس هفتم آموزش دستور زبان اوستایی- درس هشتم آموزش دستور زبان اوستایی، درس نهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس دهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس یازدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس دوازدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس سیزدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس چهاردهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس پانزدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس شانزدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس هفدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس هژدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس نوزدهم آموزش دستور زبان اوستایی، درس بیستم |
تا كنون نظري ثبت نشده است
شاهنامه فردوسی » آغاز کتاب
شاهنامه
ورزش در ایران باستان
خردمندترین مردم با شهریاری بر منِ خویش، بر جهان فرمانروایی میکند
نوروز، جشنی جهانی با ریشهی ایرانی
در مورد جشن چهارشنبه سوری ؟ !